“Waar te beginnen? Ieder begin is wel goed, want zelfs als zuigelaar, hurkend knaapje met knikkers of als bebrild scholier voortschuifelend langs de huizen, altijd was ik wel met feilloze precisie op weg naar het punt waar ik nu zit te schrijven.”
Met deze woorden opent Willem Brakman de roman Het zwart uit de mond van Madame Bovary, een boek dat ik op de middelbare school las voor mijn leeslijst en waarvan ik de taal schitterend vond. Willem Brakman, zo zei meneer Van Winkelhof, mijn docent Nederlands in 5VWO, was een schrijver voor schrijvers. Niemand kende hem eigenlijk, hoewel hij het ene na het andere boek vol fantastische zinnen publiceerde. Het metertje Brakman dat bij hem thuis stond, kwam grotendeels uit de ramsj. In navolging van meneer Van Winkelhof verzamelde ik in de loop der jaren ook de romans van Willem Brakman, die onbekende schrijver, en in mijn boekenkast staat er nu ook bijna een metertje Brakman.
Maar ik dwaal af. De zin van Willem Brakman kwam bij mij naar boven toen ik zat na te denken hoe ik mijn nieuwe blog eens zou gaan beginnen. Hij heeft indruk op me gemaakt, want ik kende hem nog bijna helemaal uit mijn hoofd. En eigenlijk beschrijft deze zin goed dat ieder begin ook een voortzetting is van iets dat al bezig is. Zo is het feit dat ik nu een blog begin eigenlijk een logisch vervolg op wat er tot nu toe is voorafgegaan.
Daarom: een korte terugblik. Het is eigenlijk begonnen met een schoolproject dat gigantisch uit de hand liep, zoals dat eigenlijk altijd wel het geval is als ik ergens mee begin. Het idee was dat we voor Engels een portfolio met opdrachten zouden opbouwen, en dat moest op een WordPress-site. Leuk idee, en, zo zei de docent heel enthousiast, je kunt er zelf mee doen wat je wilt. Dat had hij beter niet kunnen zeggen, want het was het startschot voor mijn eerste blog, waar op 17 oktober 2012 een eerste ‘Song of the day’ verscheen: Music van John Miles. Ik zette een popliedje in de spotlight en beschreef kort wat ik er goed aan vond. Later ging ik er achtergronden en verhalen bij zoeken en die beschrijven, tot ik er in februari 2018, na bijna 1500 posts, mee stopte.
In 2017-2018 en 2019-2020 studeerde ik twee keer in Münster en schreef ik voor het thuisfront wekelijks een blog over mijn belevenissen. En tussendoor schreef ik losse stukken voor allerlei doeleinden, inclusief verhalen, iets dat ik op de basisschool al deed. Kortom: schrijven is een soort rode draad in mijn leven.
Ik pak die rode draad nu maar weer eens op, want hoewel ik er lang over heb gedacht, meerdere sites voor een blog heb gemaakt, ideeën heb opgeschreven, was er altijd wel een reden waardoor ik toch niet overging tot publicatie. Misschien was de belangrijkste wel dat ik me niet wilde beperken tot één onderwerp, omdat ik bang was op een zeker moment dat onderwerp zat te zijn en er mijn plezier in te verliezen.
Goed, tot dus ver mijn overpeinzingen over het schrijven en het bloggen, nu even concreet: wat ga ik dan hier doen? Schrijven over van alles en nog wat. Mijn interesses zijn zo breed dat het vast een eclectische rommel wordt, maar dat maakt me niet zo veel uit. Misschien wordt het ook wel dagboekachtig, zoals ik eerder met mijn belevenissen in Münster deed. Misschien ga ik wel fictie schrijven. Ik heb ideeën genoeg, maar laat het voor nu nog open.
Kortom: geen mission statement, geen manifest, enkel een leeg vel, en we zien wel waar we uitkomen. Het enige dat zeker is? Chris Flinterman schrijft.
Geef een reactie